ในประชาคมโลกทั้งหมด มีคนพิการอยู่ถึง 15% กลุ่มคนเหล่านี้มีความไม่สมบูรณ์พร้อมบางอย่างซึ่งต้องการการดูแลเป็นพิเศษ ไม่ว่าจะเป็นสิ่งอำนวยความสะดวกในที่สาธารณะไปจนถึงระบบการศึกษาที่เอื้อให้แก่คนพิการ หากว่าสังคมใดไม่สามารถมอบสิ่งเหล่านี้ให้คน พิการก็จะถูกกีดกันโดยปริยาย ทั้งยังไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้ ไม่ได้รับการศึกษา ไม่ถูกจ้างงาน และต้องพึ่งพิงระบบสังคมสงเคราะห์ เช่น เดียวกัน ในกรณีของกลุ่มผู้ด้อยโอกาส ได้แก่ ผู้พ้นโทษ ผู้ติดเชื้อเอชไอวี คนไร้สัญชาติ คนยากจน คนเร่ร่อน พวกเขามักจะถูกกีดกันจนไม่ได้รับการจ้างงาน ไม่อาจเข้าถึงบริการขั้นพื้นฐานของรัฐ ไม่สามารถยกระดับฐานะของตนเองขึ้นได้

ปัญหาสำคัญอย่างหนึ่งของคน  กลุ่มนี้คือ การจ้างงาน เมื่อไม่ถูกจ้างงานจากธุรกิจทั่วไป เครือข่ายผู้ประกอบการธุรกิจภาคสังคมเพื่อผู้ด้อยโอกาสแห่งอาเซียน จึงพยายามผลักดันผู้ประกอบการให้ทำธุรกิจเพื่อสังคม เพื่อที่จะจ้างงานคนเหล่านี้ หรือให้พวกเขาสามารถทำธุรกิจของตนเองขึ้นได้

สร้างธุรกิจเพื่อผู้พิการทางสติปัญญา
หนึ่งในตัวอย่างธุรกิจเพื่อผู้พิการที่กำลังเริ่มต้น จากความร่วมมือของมูลนิธิ ไม่ว่าทุนการศึกษา ทุนประกอบอาชีพ หรือทุนรักษาพยาบาล จะดูข้อมูลของผู้ขอรับบริจาคเป็นรายบุคคล เหมือนการพิจารณาคนขอสินเชื่อ คือต้องลงไปดูว่าเขาเดือดร้อนจริงหรือไม่  การทำธุรกิจและการให้สู่สังคม ที่พวกเขาตั้งมั่นไว้ตั้งแต่ต้น และใช้เป็นแนวทางในการทำงานของมูลนิธิจนถึงทุกวันนี้ อีกหนึ่งวิธีคิดของการลงไปช่วยเหลือผู้ด้อยโอกาสในสังคมคือ ต้องไม่ใช่การบริจาคเงินแล้วจบไป แต่ต้องเป็นการส่งต่อให้ใครคนนั้นสามารถยืนด้วยขาของตัวเองได้

ภาครัฐและสังคมต้องมีส่วนร่วม
ภาคเอกชนต้องรับบทหนัก รับคนพิการเข้าทำงาน อย่างไรก็ตาม ปัญหาไม่ได้มีแค่โอกาสการจ้างงานเท่านั้น แต่ยังมีปัญหาเรื่องศูนย์ฝึกอาชีพให้คนพิการ สิ่งอำนวยความสะดวกในที่สาธารณะ ทัศนคติของคนทั่วไป หรือแม้แต่ทัศนคติของผู้พิการเองรัฐบาลควรทำหน้าที่ส่งเสริมให้สังคมเล็งเห็นว่า ผู้พิการก็สามารถทำงานได้ รับคนพิการเข้าทำงานแล้ว เขาออกจากบ้านมาทำงานกับเราได้ไหม รัฐบาลต้องให้สิ่งอำนวยความสะดวกเฉพาะกับเขา ไม่ว่าจะวีลแชร์หรือขาเทียม

ด้าน คนพิการ ครอบครัวต้องช่วยฝึกฝน กระตุ้นให้เขาออกมาอยู่ข้างนอก ไม่ใช่ปกป้องเขาจนเกินพอดีเหมือนเขาเป็นทารก ต้องทำให้เขารู้สึกมีศักดิ์ศรีและพร้อมจะเผชิญโลกรัฐบาลต้องสื่อสารให้สังคมมองเขาเป็นคนปกติ ไม่ใช่มองที่ความพิการ ก็เหมือนกับการใส่ผ้าคาดปากเวลาไอจาม เมื่อก่อนเป็นเรื่องประหลาด แต่ตอนนี้ทุกคนคาดได้เป็นปกติ ถ้าเราช่วยกันพูด ช่วยกันทำ มันก็เป็นไปได้ การสงเคราะห์กลุ่มผู้ด้อยโอกาสด้วยการบริจาคนั้นสามารถช่วยบรรเทาทุกข์ให้ได้ก็ จริง แต่เมื่อเงินบริจาคหมด ผู้ด้อยโอกาสก็จะทำได้เพียงรอการสงเคราะห์ครั้งต่อไป คงเป็นการดีกว่าที่จะช่วยสร้างโอกาสทางธุรกิจให้ เพื่อให้พวกเขา ยืนบนลำแข้ง ตนเองสำเร็จ