สภาพโดยทั่วไปของการทำงานกับกลุ่มผู้ด้อยโอกาสทางสังคมในปัจจุบันยังคงให้ความสำคัญกับเรื่องมนุษยนิยม เช่น ศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ ความเป็นธรรม ความเสมอภาค การไม่เลือกปฏิบัติ ฯลฯ ซึ่งการทำงานในลักษณะดังกล่าวนี้มักจะเป็นไปในลักษณะรูปแบบของการจัดบริการเชิงสงเคราะห์ ซึ่งการให้บริการทางสังคมในลักษณะดังกล่าวนั้นมักประสบกับปัญหาการที่หน่วยงานของภาครัฐไม่สามารถให้บริการได้อย่างครอบคลุม ทั่วถึง และเพียงพอกับกลุ่มผู้ด้อยโอกาสในทุกกลุ่มเป้าหมาย เนื่องจากเงื่อนไขและข้อจำกัดบางประการที่เป็นอุปสรรคต่อการเข้าถึงบริการที่รัฐจัดสรรให้ผู้ด้อยโอกาส เช่น การไม่สามารถเข้าร่วมในระบบประกันสังคมของกลุ่มผู้ด้อยโอกาสในภาคชนบท เนื่องจากเป็นแรงงานนอกระบบและไม่มีรายได้ที่แน่นอน หรือการติดเงื่อนไขในการขอรับการสนับสนุนจากกองทุนต่าง ๆ ที่มักจะมีเงื่อนไขที่เป็นข้อจำกัดของกลุ่มยากจนที่สุดในชุมชน เช่น ต้องมีข้าราชการค้ำประกัน ต้องมีที่ดินเป็นของตัวเอง
ในอนาคต ภาครัฐควรให้ความสำคัญกับปรัชญาเรื่องความมั่นคงของมนุษย์มากขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งการพัฒนาศักยภาพและการเสริมพลังของกลุ่มคนเหล่านี้ให้สามารถยืนอยู่ได้ด้วยตนเอง ควบคู่ไปกับการเร่งพัฒนาและปรับปรุงเงื่อนไขต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับการขอรับบริการทางสังคมและบริการอื่น ๆ ที่ทางภาครัฐเป็นผู้จัด ให้มีความยืดหยุ่นและเอื้อต่อกลุ่มผู้ด้อยโอกาสทางสังคมเหล่านี้มากขึ้น รวมทั้งการเพิ่มพื้นที่ทางสังคมให้กับภาคประชาสังคมและภาคเอกชนได้เข้ามามีส่วนร่วมในการพัฒนาศักยภาพของกลุ่มคนเหล่านี้ ทั้งทางด้านการศึกษา ด้านจิตใจ สภาพความเป็นอยู่ ด้านอาชีพ ทั้งนี้ โดยมีเป้าหมายปลายทางร่วมกัน คือ การพัฒนาศักยภาพของกลุ่มผู้ด้อยโอกาสทางสังคมให้สามารถเข้าถึงสิทธิที่พึงมีพึงได้ต่าง ๆ ด้วยตนเอง

สำหรับในประเทศไทย การนำแนวคิดการประกอบการเพื่อสังคมมาใช้ในการแก้ไขปัญหาของกลุ่มผู้ประสบปัญหา (ด้อยโอกาส) ทางสังคมที่ประสบความสำเร็จ ทั้งในมิติของการดำเนินกิจกรรมทางธุรกิจและมิติของการพัฒนาศักยภาพของมนุษย์ก็คือ โครงการพัฒนาดอยตุง ซึ่งปัจจุบันโครงการดังกล่าวได้สร้างงานและสร้างรายได้ให้กับชุมชนท้องถิ่นอย่างมากมายมหาศาล ดังจะเห็นได้จากผลสำเร็จของการดำเนินกิจกรรมทางธุรกิจในช่วงที่ผ่านมาทำให้โครงการพัฒนาดอยตุงสามารถเลี้ยงตัวเองได้ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2544 เช่นเดียวกับที่ได้ช่วยยกระดับคุณภาพชีวิตของคนในท้องถิ่นให้ดีขึ้น ทั้งทางด้านรายได้ การศึกษา การได้รับสัญชาติ การพัฒนาและถ่ายโอนทักษะการประกอบต่าง ๆ ให้กับชุมชน

แม้ว่าการดำเนินกิจกรรมในลักษณะของการประกอบการเพื่อสังคมจะยังคงเป็นเรื่องใหม่สำหรับสังคมไทย แต่จากตัวอย่างขององค์กรต่าง ๆ ที่ได้มีการนำแนวคิดดังกล่าวมาปรับใช้เพื่อแก้ไขปัญหาของกลุ่มผู้ด้อยโอกาสทางสังคมในช่วงที่ผ่านมา ได้แสดงให้เห็นว่า แนวคิดการดำเนินงานในลักษณะนี้ไม่เพียงแต่จะช่วยยกระดับคุณภาพชีวิตของกลุ่มคนดังกล่าวให้ดีขึ้นอย่างยั่งยืนเท่านั้น แต่ยังนับได้ว่าเป็นอีกหนึ่งเครื่องมือหรือกลไกสำคัญที่ช่วยเสริมสร้างความเป็นธรรมและลดความเหลื่อมล้ำที่เกิดขึ้นในสังคมได้อีกด้วย

ในประชาคมโลกทั้งหมด มีคนพิการอยู่ถึง 15% กลุ่มคนเหล่านี้มีความไม่สมบูรณ์พร้อมบางอย่างซึ่งต้องการการดูแลเป็นพิเศษ ไม่ว่าจะเป็นสิ่งอำนวยความสะดวกในที่สาธารณะไปจนถึงระบบการศึกษาที่เอื้อให้แก่คนพิการ หากว่าสังคมใดไม่สามารถมอบสิ่งเหล่านี้ให้คน พิการก็จะถูกกีดกันโดยปริยาย ทั้งยังไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้ ไม่ได้รับการศึกษา ไม่ถูกจ้างงาน และต้องพึ่งพิงระบบสังคมสงเคราะห์ เช่น เดียวกัน ในกรณีของกลุ่มผู้ด้อยโอกาส ได้แก่ ผู้พ้นโทษ ผู้ติดเชื้อเอชไอวี คนไร้สัญชาติ คนยากจน คนเร่ร่อน พวกเขามักจะถูกกีดกันจนไม่ได้รับการจ้างงาน ไม่อาจเข้าถึงบริการขั้นพื้นฐานของรัฐ ไม่สามารถยกระดับฐานะของตนเองขึ้นได้

ปัญหาสำคัญอย่างหนึ่งของคน  กลุ่มนี้คือ การจ้างงาน เมื่อไม่ถูกจ้างงานจากธุรกิจทั่วไป เครือข่ายผู้ประกอบการธุรกิจภาคสังคมเพื่อผู้ด้อยโอกาสแห่งอาเซียน จึงพยายามผลักดันผู้ประกอบการให้ทำธุรกิจเพื่อสังคม เพื่อที่จะจ้างงานคนเหล่านี้ หรือให้พวกเขาสามารถทำธุรกิจของตนเองขึ้นได้

สร้างธุรกิจเพื่อผู้พิการทางสติปัญญา
หนึ่งในตัวอย่างธุรกิจเพื่อผู้พิการที่กำลังเริ่มต้น จากความร่วมมือของมูลนิธิ ไม่ว่าทุนการศึกษา ทุนประกอบอาชีพ หรือทุนรักษาพยาบาล จะดูข้อมูลของผู้ขอรับบริจาคเป็นรายบุคคล เหมือนการพิจารณาคนขอสินเชื่อ คือต้องลงไปดูว่าเขาเดือดร้อนจริงหรือไม่  การทำธุรกิจและการให้สู่สังคม ที่พวกเขาตั้งมั่นไว้ตั้งแต่ต้น และใช้เป็นแนวทางในการทำงานของมูลนิธิจนถึงทุกวันนี้ อีกหนึ่งวิธีคิดของการลงไปช่วยเหลือผู้ด้อยโอกาสในสังคมคือ ต้องไม่ใช่การบริจาคเงินแล้วจบไป แต่ต้องเป็นการส่งต่อให้ใครคนนั้นสามารถยืนด้วยขาของตัวเองได้

ภาครัฐและสังคมต้องมีส่วนร่วม
ภาคเอกชนต้องรับบทหนัก รับคนพิการเข้าทำงาน อย่างไรก็ตาม ปัญหาไม่ได้มีแค่โอกาสการจ้างงานเท่านั้น แต่ยังมีปัญหาเรื่องศูนย์ฝึกอาชีพให้คนพิการ สิ่งอำนวยความสะดวกในที่สาธารณะ ทัศนคติของคนทั่วไป หรือแม้แต่ทัศนคติของผู้พิการเองรัฐบาลควรทำหน้าที่ส่งเสริมให้สังคมเล็งเห็นว่า ผู้พิการก็สามารถทำงานได้ รับคนพิการเข้าทำงานแล้ว เขาออกจากบ้านมาทำงานกับเราได้ไหม รัฐบาลต้องให้สิ่งอำนวยความสะดวกเฉพาะกับเขา ไม่ว่าจะวีลแชร์หรือขาเทียม

ด้าน คนพิการ ครอบครัวต้องช่วยฝึกฝน กระตุ้นให้เขาออกมาอยู่ข้างนอก ไม่ใช่ปกป้องเขาจนเกินพอดีเหมือนเขาเป็นทารก ต้องทำให้เขารู้สึกมีศักดิ์ศรีและพร้อมจะเผชิญโลกรัฐบาลต้องสื่อสารให้สังคมมองเขาเป็นคนปกติ ไม่ใช่มองที่ความพิการ ก็เหมือนกับการใส่ผ้าคาดปากเวลาไอจาม เมื่อก่อนเป็นเรื่องประหลาด แต่ตอนนี้ทุกคนคาดได้เป็นปกติ ถ้าเราช่วยกันพูด ช่วยกันทำ มันก็เป็นไปได้ การสงเคราะห์กลุ่มผู้ด้อยโอกาสด้วยการบริจาคนั้นสามารถช่วยบรรเทาทุกข์ให้ได้ก็ จริง แต่เมื่อเงินบริจาคหมด ผู้ด้อยโอกาสก็จะทำได้เพียงรอการสงเคราะห์ครั้งต่อไป คงเป็นการดีกว่าที่จะช่วยสร้างโอกาสทางธุรกิจให้ เพื่อให้พวกเขา ยืนบนลำแข้ง ตนเองสำเร็จ

เครื่องมือในการลงทุนสำหรับผู้ลงทุนรายย่อย

ที่ประสงค์จะนำเงินมาลงทุนในตลาดเงินตลาดทุน แต่ติดขัดด้วยอุปสรรคหลายประการที่ทำให้การลงทุนด้วยตนเองไม่สามารถได้ผลลัพธ์ตามเป้าหมายที่ต้องการ กองทุนรวมจึงเป็นเครื่องมือในการลงทุนที่มีประสิทธิภาพ มีการจัดการลงทุนอย่างเป็นระบบโดยมีจุดมุ่งหมายให้การลงทุนได้รับผลตอบแทนที่ดีสุด ภายใต้กรอบความเสี่ยงที่ผู้ลงทุนยอมรับได้ โดยความเสี่ยงในการที่ผู้ลงทุนได้รับผลตอบแทนจริงจากการลงทุน เบี่ยงเบนไปจากผลตอบแทนที่คาดหวังไว้ว่าจะได้รับเมื่อแรกเริ่มลงทุน ไม่ว่าผลตอบแทนที่ได้รับจริงจะมากกว่าหรือน้อยกว่าที่คาดหวัง ถือว่าเป็นความเสี่ยงทั้งสิ้น ดังนั้นจึงไม่มีการลงทุนประเภทใดที่ไม่มีความเสี่ยง

แนวความคิดของกองทุนรวม

คือการที่ผู้ลงทุนรายย่อยหลายๆรายนำเงินมารวมกันเพื่อลงทุน โดยมอบหมายให้ผู้จัดการกองทุนซึ่งมีความชำนาญ นำเงินไปลงทุนในสินทรัพย์ต่างๆเพื่อสร้างผลตอบแทนให้กับกองทุน โดยผู้ลงทุนแต่ละรายจะได้รับผลตอบแทนตามสัดส่วนการลงทุนในกองทุนรวมนั้น เมื่อผู้ลงทุนซื้อหน่วยลงทุน ผู้จัดการกองทุนก็จะนำเงินนั้นไปซื้อสินทรัพย์ต่างๆตามที่กำหนดไว้ในนโยบายของกองทุนนั้นๆโดยในแต่ละวัน ผู้จัดการกองทุนจะคำนวนมูลค่าทรัพย์สินของกองทุนรวม เพื่อที่จะได้ทราบว่ามูลค่าทรัพย์สินสุทธิต่อหน่วยลงทุนเป็นเท่าใด ถ้าผู้จัดการกองทุนสามารถบริหารการลงทุนได้อย่างมีประสิทธิภาพมูลค่าทรัพย์สินต่อหน่วยก็จะเพิ่มขึ้น

เงื่อนไขการลงทุนเพื่อให้ได้รับสิทธิประโยชน์ทางภาษี

– กองทุนไม่จ่ายเงินปันผล
– ห้ามนำหน่วยลงทุนของกองทุนไปจำหน่ายจ่ายโอนหรือนำไปเป็นประกัน
– หากขายคืนหน่วยลงทุนก่อนกำหนดที่ผู้ลงทุนจะมีอายุครบห้าสิบห้าปีบริบูรณ์และถือหน่วยลงทุนมาน้อยกว่าห้าปี ผู้ลงทุนต้องนำเงินสิทธิประโยชน์ทางภาษีที่ได้รับในช่วงห้าปีปฏิทินล่าสุดไปคืนกรมสรรพากร และนำเงินกำไรส่วนเกินทุนที่เกิด- จากการขายคืนหน่วยลงทุนนั้นไปคำนวณรวมเป็นรายได้เพื่อเสียภาษีเงินได้ในปีที่มีการขายคืนหน่วยลงทุนนั้น
– เงินลงทุนมาจากเงินได้พึงประเมินตามมาตรา 40 แห่งประมวลรัษฎากร
– ผู้ลงทุนที่มีเงินได้ต้องลงทุนแบบผูกพัน คือ ลงทุนอย่างสม่ำเสมอและต่อเนื่อง แต่เมื่อมีความจำเป็นอาจระงับการลงทุนได้ไม่เกินหนึ่งปีติดต่อกัน แต่หากผู้ลงทุนไม่มีเงินได้ในปีใดหรือหลายปีติดต่อกัน ผู้ลงทุนสามารถว่างเว้นการลงทุนได้ โดยไม่ถือว่าเป็นการผิดเงื่อนไขการลงทุนและเมื่อมีเงินได้ก็ให้ลงทุนต่อไป โดยนับอายุการลงทุนตั้งแต่ปีแรกที่ลงทุน
– เงินลงทุนขั้นต่ำต้องไม่น้อยกว่าร้อยละสามของรายได้ หรือไม่น้อยกว่าห้าพันบาทต่อปีอย่างใดอย่างหนึ่งที่มีจำนวนเงินต่ำกว่า ในการคำนวณรวมเงินลงทุนขั้นต่ำให้รวมเงินลงทุนในทุกๆกองทุนที่ลงทุนในปีนั้นๆ
– เงินลงทุนขั้นสูงต้องไม่เกินร้อยละสิบห้าของเงินได้ แต่ต้องไม่เกินสามแสนบาทต่อปี ในการคำนวณรวมเงินลงทุนขั้นสูงให้รวมเงินลงทุนในทุกๆกองทุนที่ลงทุนในปีนั้นๆ

แนวคิดสำหรับความมุ่งหวังให้ธุรกิจได้เติบโต

สวัสดีครับกลับมาพบกันอีกครั้งนะครับ สำหรับการพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกี่ยวกับแนวคิดทางด้านธุรกิจ วันนี้ก็เช่นเดิมครับ ขอประเดิมบทความแรก ๆ ด้วยการเขียนบทความทางด้านธุรกิจในชื่อเรื่อง “แนวคิดสำหรับความมุ่งหวังในการทำให้ธุรกิจนั้นเติบโต” อย่างที่เราเองก็คงจะได้รู้กันอยู่ด้วยตัวของตัวเองนะครับว่า ไม่ว่าเราจะสร้างธุรกิจอะไรแน่นอนครับ ว่าสิ่งที่เราต้องการจากมันจริง ๆ ก็คือความมั่นคง และความมีเสถียรภาพในการทำธุรกิจ แต่บางครั้งการทำธุรกิจเองก็ต้องมีการแข่งขัน เราจึงจำเป็นอย่างยิ่งครับ ที่จะต้องมีการประเมิน ปรับปรุง และพัฒนาธุรกิจของเราอยู่ตลอดเวลา

ถ้าเราเองอยากให้ “ธุรกิจ” ของเราเดินหน้าต่อไปเรื่อย ๆ ปฏิเสธไม่ได้เช่นกันว่าการพัฒนาศักยภาพของธุรกิจก็มีส่วนสำคัญเป็นอย่างมาก และแน่นอนว่าเมื่อธุรกิจของเราเองนั้นมีศักยภาพมากขึ้น การตอบโจทย์ปัญหาของลูกค้าทำได้ดีขึ้น และรอบคอบมากขึ้นในเรื่องของการบริการ ก็จะสามารถครองใจลูกค้าได้ในที่สุดครับ ดังนั้นการมุ่งหวังเพื่อให้ธุรกิจนั้นเติบโตที่สุด คือการพัฒนาตัวเองอยู่ตลอดเวลา นั่นเอง

อาทิเช่น นาย ก. ให้บริการ สินค้า A และนาย ข. ก็ให้บริการสินค้า A เช่นเดียวกัน ทั้งคู่เป็นคู่แข่งทางด้านการทำธุรกิจแรก ๆ กิจการทั้งคู่มาแรง แข่งขันไม่ลงสักทีหนึ่งจนกระทั่ง นาย ก. เองเริ่มมีความหละหลวมในการบริหารงาน ทำให้บริการลูกค้าไม่ถูกใจมากนักในภายหลัง เพราะเกิดจากลูกค้าที่มีจำนวนปริมาณที่มากขึ้นนั่นเอง สำหรับนาย ข. นั้นก็มีจำนวนลูกค้าที่เพิ่มมากขึ้นเช่นเดียวกัน เพียงแต่สามารถขยายการบริหารได้โดยรับคนเข้ามาทำงานเพื่อให้เพียงพอต่อความต้องการนั่นเองครับ และนาย ข. ก็มีสิ่งแปลกใหม่ในด้านการบริการเข้ามาอย่างต่อเนื่อง ส่วนนาย ก. ยังบริการบริการเดิมก็ไม่ค่อยดีนัก